Η δυσκολία, η αξιοπρέπεια και η διεκδίκηση
Όταν γράφεις ένα κείμενο που απευθύνεται σε Συναδέλφους πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός γιατί το Δικηγορικό Σώμα είναι ιδιαίτερα ενημερωμένο και απαιτητικό.
Ότι και να μας καταμαρτυρούν οι άλλοι επιστημονικοί κλάδοι ο μέσος Δικηγόρος είναι περισσότερο ενημερωμένος και καλλιεργημένος από κάθε άλλο μέσο επιστήμονα.
Ξεκίνησα με τα καλά οφείλω όμως να συνεχίσω με την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα της δικηγορίας είναι ότι είναι ένα σκληρό και δύσκολο επάγγελμα.
Ειδικά για τους νέους συναδέλφους και για όσους έχουν ειδικές προσωπικές ή οικογενειακές ανάγκες τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα.
Όταν απαιτείται συνεχής διαθεσιμότητα, χρόνος για μελέτη και ενημέρωση αλλά και σωματική ευεξία ,καθώς απαιτείται όχι μόνο πνευματική αλλά και σωματική προσπάθεια, η δυσκολία είναι προφανής.
Στην παραπάνω αντικειμενική δυσκολία έρχεται να προστεθεί η χαμένη αξιοπρέπεια του επαγγέλματος, που έχει έρθει ως αποτέλεσμα του υπερπληθυσμού και της αδυναμίας πολλών Συναδέλφων να ασκήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια την επιστήμη τους.
Είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια όλα αυτά και χιλιοειπωμένα, όμως όταν κάτι δεν επιλύεται, πρέπει να λέγεται και να ξαναλέγεται.
Στα παραπάνω προστίθεται και κάτι οξύμωρο που συμβαίνει στην Ελληνική κοινωνία ,σχετικά με εμάς τους Δικηγόρους και που αποδείχθηκε και κατά τις κινητοποιήσεις μας για το ασφαλιστικό.
Το οξύμωρο είναι ότι ενώ σχεδόν η κάθε Ελληνική οικογένεια έχει ένα κοντινό η μακρινό συγγενή ή φίλο Δικηγόρο και άρα είναι ενήμερη για τις δυσκολίες του επαγγέλματος ,προκαλεί εντύπωση ότι η κοινωνία δε συμπάσχει με τις αγωνίες μας και μας έχει τοποθετήσει για κάποιο ακατανόητο λόγο στις «ελίτ».
Έτσι, όταν εμείς δίκαια διεκδικήσαμε την αποκατάσταση της δικαιοσύνης στο ασφαλιστικό, μας περιγέλασαν πολλοί ως «κίνημα της γραβάτας».
Κάπου εδώ υπάρχει ένα κενό επικοινωνίας του Δικηγορικού Σώματος με την κοινωνία.
Πρέπει λοιπόν ,μέσω της θεσμικής μας εκπροσώπησης αλλά και προσωπικά θα έλεγα ο καθένας ,να μη ντρεπόμαστε να επικοινωνούμε με ειλικρίνεια και αμεσότητα τη δυσκολία και τις ανάγκες του επαγγέλματος.
Η διεκδίκηση του καλύτερου για το Δικηγορικό σώμα θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα με την αντικειμενική και ειλικρινή καταγραφή της πραγματικότητας.
Ξέρω ότι η παραδοχή είναι δύσκολη και ψυχοφθόρα όμως είναι το προκαταρτικό στάδιο της θεραπείας.
Ας μη ντραπούμε να επικοινωνήσουμε με δύναμη στην κοινωνία τα προβλήματα μας και να διεκδικήσουμε την κατά προτεραιότητα απασχόληση νέων κυρίως Συναδέλφων και Συναδέλφων με ειδικές προσωπικές ή οικογενειακές ανάγκες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ξέρω ότι πολλοί εδώ θα αντιδράσουν και θα θεωρήσουν ότι δεν είναι λύση η περαιτέρω επιβάρυνση του Δημοσίου.
Επιμένω ότι η κατά προτεραιότητα απασχόληση Δικηγόρων στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα δε θα είναι μόνο προς όφελος των Δικηγόρων αλλά θα είναι προς όφελος των πολιτών, οι οποίοι θα τύχουν γρηγορότερης και ποιοτικότερης διεκπεραίωσης των θεμάτων τους, καθώς η νομική γνώση και η συστηματικότητα του Δικηγόρου αποτελεί εγγύηση ποιότητας.
Χρειαζόμαστε δουλειές και πρέπει να τις διεκδικήσουμε χωρίς ντροπές.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο 2ο τεύχος του magazinο Με Το Δικηγόρο, το οποίο είναι διαθέσιμο ηλεκτρονικά εδώ.
Του Στ. Σταυρίδη, Δικηγόρου Αθηνών
