Διαδοχικές παραδόσεις που αφορούν τα ίδια αγαθά - Απόφαση C-628/16
To Δικαστήριο της Ευρωπαικής Ένωσης κλήθηκε να απαντήσει στα εξής προδικαστικά ερωτήματα:
1) Σε περίπτωση, στην οποία ο υποκείμενος στον φόρο Χ1 έχει στην κατοχή του αγαθά αποθηκευμένα στο κράτος μέλος Α και πώλησε τα αγαθά αυτά στον υποκείμενο στον φόρο Χ2, και ο Χ2 γνωστοποίησε στον Χ1 την πρόθεσή του να μεταφέρει τα αγαθά στο κράτος μέλος Β και δήλωσε στον Χ1 τον αριθμό φορολογικού μητρώου ΦΠΑ που του έχει χορηγηθεί στο κράτος μέλος Β, ο Χ2 μεταπώλησε τα εν λόγω αγαθά στον υποκείμενο στον φόρο Χ3 και συμφώνησαν μεταξύ τους τη μεταφορά των αγαθών από το κράτος μέλος Α στο κράτος μέλος Β να την αναθέσει ή να την διενεργήσει ο Χ3, ο δε Χ3 ανέθεσε ή διενήργησε πράγματι τη μεταφορά των αγαθών από το κράτος μέλος Α στο κράτος μέλος Β και απέκτησε την εξουσία διαθέσεως των αγαθών ως κύριος ήδη στο κράτος μέλος Α, ωστόσο ο Χ2 δεν ενημέρωσε τον Χ1 ότι μεταπώλησε τα αγαθά ήδη πριν αυτά εξέλθουν από το κράτος μέλος Α, και ο Χ1 δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι τη μεταφορά των αγαθών από το κράτος μέλος Α στο κράτος μέλος Β δεν επρόκειτο να την αναθέσει ή να την διενεργήσει ο Χ2,
έχει το δίκαιο της Ένωσης την έννοια ότι ο τόπος της παραδόσεως του Χ1 προς τον Χ2 προσδιορίζεται με βάση το άρθρο 32, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας ΦΠΑ, με συνέπεια η παράδοση του Χ1 προς τον Χ2 να αποτελεί ενδοκοινοτική παράδοση (καλούμενη παράδοση μετά μεταφοράς);
2) Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, έχει το δίκαιο της Ένωσης την έννοια ότι ο Χ3 δικαιούται εντούτοις να εκπέσει τον ΦΠΑ επί των εισροών του κράτους μέλους Β που του τιμολόγησε ο Χ2, στο μέτρο που ο Χ3 χρησιμοποιεί τα οικεία αγαθά για τους σκοπούς των φορολογούμενων στο κράτος μέλος Β πράξεών του και δεν συντρέχει καταχρηστική επίκληση από τον Χ3 της εκπτώσεως του ΦΠΑ επί των εισροών;
3) Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα και σε περίπτωση που ο Χ1 πληροφορείται εκ των υστέρων ότι ο Χ3 ανέθεσε τη μεταφορά και απέκτησε την εξουσία διαθέσεως των αγαθών ως κύριος ήδη στο κράτος μέλος Α, έχει το δίκαιο της Ένωσης την έννοια ότι η παράδοση του Χ1 προς τον Χ2 χάνει αναδρομικώς την ιδιότητά της ως ενδοκοινοτική παράδοση (και πρέπει συνεπώς να θεωρηθεί αναδρομικώς ως παράδοση “άνευ μεταφοράς”);»
Το Δικαστήριο της ΕΕ αποφάσισε ότι:
1) Υπό περιστάσεις όπως αυτές της υποθέσεως της κύριας δίκης, το άρθρο 32, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχει την έννοια ότι εφαρμόζεται στη δεύτερη από τις δύο διαδοχικές παραδόσεις του ίδιου αγαθού στο πλαίσιο των οποίων διενεργήθηκε μία μόνον ενδοκοινοτική μεταφορά.
2) Εφόσον η δεύτερη παράδοση σε μια σειρά δύο διαδοχικών παραδόσεων, κατόπιν των οποίων πραγματοποιήθηκε μία μόνον ενδοκοινοτική μεταφορά, αποτελεί ενδοκοινοτική παράδοση, η αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης έχει την έννοια ότι ο τελικός αποκτών, ο οποίος επικαλέστηκε εσφαλμένως δικαίωμα εκπτώσεως του φόρου προστιθέμενης αξίας επί των εισροών, δεν μπορεί να εκπέσει, ως φόρο προστιθέμενης αξίας επί των εισροών, τον φόρο προστιθέμενης αξίας που κατέβαλε στον προμηθευτή απλώς και μόνο βάσει των τιμολογίων που του διαβίβασε ο ενδιάμεσος επιχειρηματίας, ο οποίος προέβη σε λανθασμένο χαρακτηρισμό της παραδόσεώς του.
Στην περίπτωση που η δεύτερη μεταβίβαση της εξουσίας διαθέσεως του αγαθού υπό την ιδιότητα του κυρίου συντελέστηκε πριν από τη διενέργεια της ενδοκοινοτικής μεταφοράς, η μεταφορά αυτή δεν μπορεί να αποτελεί συνέπεια της πρώτης παραδόσεως προς τον πρώτο αποκτώντα
Source/ Author: curia.europa.eu
