ΣτΕ: Δεν είναι δεκτή η προσκόμιση έκθεσης επίδοσης αγωγής σε ΝΠΔΔ στην έφεση, εάν δεν είχε υποβληθεί πρωτοδίκως

ΣτΕ: Δεν είναι δεκτή η προσκόμιση έκθεσης επίδοσης αγωγής σε ΝΠΔΔ στην έφεση, εάν δεν είχε υποβληθεί πρωτοδίκως

Νόμιμη έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) την κρίση διοικητικού εφετείου που επικύρωσε πρωτόδικη απόφαση. Όπως αναφέρει το Ανώτατο Δικαστήριο «το διοικητικό πρωτοδικείο σχημάτισε την κρίση του με βάση τα πραγματικά περιστατικά που είχαν περιληφθεί στo δικόγραφο της αγωγής και έκρινε αυτεπαγγέλτως ότι είχαν παραγραφεί οι ένδικες αξιώσεις, δεδομένου ότι δεν προέκυπτε από τα στοιχεία του φακέλου ούτε ο ενάγων είχε προβάλει ότι είχε διακοπεί η παραγραφή με την επίδοση, με επιμέλεια αυτού, της αγωγής στο εναγόμενο ν.π.δ.δ. πριν από τη συμπλήρωση του χρόνου παραγραφής, ήτοι ο ενάγων δεν είχε προβάλει τον πραγματικό ισχυρισμό περί διακοπής της παραγραφής των ενδίκων αξιώσεων, ο οποίος είχε ουσιώδη επιρροή, κατά το ουσιαστικό δίκαιο, στην έκβαση της δίκης».

Και υπογραμμίζεται στην απόφαση του ΣτΕ πως «η εκ παραδρομής μη έγκαιρη και μη προσήκουσα υποβολή στο διοικητικό πρωτοδικείο από τον ενάγοντα της έκθεσης επίδοσης της αγωγής στο εναγόμενο ν.π.δ.δ. δεν συνιστά δικαιολογημένη μη προβολή πραγματικού ισχυρισμού και μη προσκόμιση προς απόδειξή του, του σχετικού αποδεικτικού στοιχείου ώστε να είναι κατ’ εξαίρεση επιτρεπτή το πρώτον κατ’ έφεση».

εναγόμενο πριν από τη συμπλήρωση του χρόνου της παραγραφής (και όχι με την κατάθεση της αγωγής στη γραμματεία του δικαστηρίου εντός του χρόνου της παραγραφής

Διευκρινίζει δε πως δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 96 του Κ.Δ.Δ., το οποίο είναι εφαρμοστέο στην ένδικη υπόθεση και ως εκ τούτου «ορθώς εφαρμόστηκε από το διοικητικό εφετείο, δεδομένου ότι η διακοπή της παραγραφής κατά το ουσιαστικό δίκαιο επέρχεται με την επίδοση της αγωγής στο εναγόμενο πριν από τη συμπλήρωση του χρόνου της παραγραφής (και όχι με την κατάθεση της αγωγής στη γραμματεία του δικαστηρίου εντός του χρόνου της παραγραφής)».

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣτΕ

ΣτΕ Α΄ 1474/2025

Πρόεδρος: Ταξ. Κόμβου, Σύμβουλος Επικρατείας

Εισηγητής: Χ. Λιάκουρας, Σύμβουλος Επικρατείας

1. Νόμιμη η κρίση διοικητικού εφετείου που επικύρωσε πρωτόδικη απόφαση περί παραγραφής της ένδικης αξίωσης. Και τούτο διότι, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση και τα λοιπά διαδικαστικά έγγραφα της δίκης που επιτρεπτώς λαμβάνονται υπόψη από το Αναιρετικό Δικαστήριο, το διοικητικό πρωτοδικείο σχημάτισε την κρίση του με βάση τα πραγματικά περιστατικά που είχαν περιληφθεί στoδικόγραφο της αγωγής και έκρινε αυτεπαγγέλτως ότι είχαν παραγραφεί οι ένδικες αξιώσεις, δεδομένου ότι δεν προέκυπτε από τα στοιχεία του φακέλου ούτε ο ενάγων είχε προβάλει ότι είχε διακοπεί η παραγραφή με την επίδοση, με επιμέλεια αυτού, της αγωγής στο εναγόμενο ν.π.δ.δ. πριν από τη συμπλήρωση του χρόνου παραγραφής, ήτοι ο ενάγων δεν είχε προβάλει τον πραγματικό ισχυρισμό περί διακοπής της παραγραφής των ενδίκων αξιώσεων, ο οποίος είχε ουσιώδη επιρροή, κατά το ουσιαστικό δίκαιο, στην έκβαση της δίκης. Απαραδέκτως λοιπόν το πρώτον ενώπιον του δικάσαντος διοικητικού εφετείου ο αναιρεσείων προέβαλε τον πραγματικό ισχυρισμό περί διακοπής της παραγραφής των ενδίκων αξιώσεων και προσκόμισε προς απόδειξη του ισχυρισμού αυτού την οικεία έκθεση επίδοσης, χωρίς να συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 96 του Κ.Δ.Δ. το οποίο είναι εφαρμοστέο στην ένδικη υπόθεση και ορθώς εφαρμόστηκε από το διοικητικό εφετείο, δεδομένου ότι η διακοπή της παραγραφής κατά το ουσιαστικό δίκαιο επέρχεται με την επίδοση της αγωγής στο εναγόμενο πριν από τη συμπλήρωση του χρόνου της παραγραφής (και όχι με την κατάθεση της αγωγής στη γραμματεία του δικαστηρίου εντός του χρόνου της παραγραφής). Εξάλλου, το διοικητικό πρωτοδικείο δεν είχε υποχρέωση κατά το άρθρο 139Α του Κ.Δ.Δ. να καλέσει τον ενάγοντα ή τον πληρεξούσιο δικηγόρο του να προσκομίσει την οικεία έκθεση από την οποία αποδεικνυόταν το γεγονός της επίδοσης της αγωγής. Και τούτο, διότι η παράλειψη του ενάγοντος να προβάλει προσηκόντως τον πραγματικό ισχυρισμό περί διακοπής της παραγραφής με επίκληση του πραγματικού περιστατικού της επίδοσης της αγωγής με επιμέλεια αυτού μέσα στον χρόνο της παραγραφής και να προσκομίσει εγκαίρως προς απόδειξη του ισχυρισμού αυτού την οικεία έκθεση επίδοσης δεν συνιστά τυπική παράλειψη δυνάμενη να συμπληρωθεί κατά την έννοια του άρθρου 139Α του Κ.Δ.Δ. ούτε αφορά το παραδεκτό της άσκησης της αγωγής ή το υποστατό αυτής λόγω μη επίδοσής της εντός ορισμένης προθεσμίας, όπως το τελευταίο συμβαίνει στην πολιτική δίκη [βλ. άρθρο 215 του Κ.Πολ.Δ. (π.δ. 503/1985, Α΄ 182), όπως η παρ. 2 αυτού αντικαταστάθηκε με το άρθρο δεύτερο παρ. 2 του άρθρου 1 του ν. 4335/2015 (Α΄ 87)], αλλά αφορά την ίδια την αξίωση και τα κατά το ουσιαστικό δίκαιο έννομα αποτελέσματα της άσκησης της αγωγής και συγκεκριμένα τη διακοπή της παραγραφής της ένδικης αξίωσης την οποία επιφέρει το πραγματικό περιστατικό της διενεργούμενης με επιμέλεια του ενάγοντος επίδοσης της αγωγής στο εναγόμενο Δημόσιο ή ν.π.δ.δ. Επομένως, οι ως άνω δικονομικές διατάξεις (άρθρ. 139Α Κ.Δ.Δ.) εκ της φύσεώς τους είναι στενώς ερμηνευτέες και δεν επιδέχονται διασταλτική ερμηνεία ούτε ανάλογη εφαρμογή στην ένδικη περίπτωση. Περαιτέρω, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο της ουσίας δεν είχε υποχρέωση να εκδώσει κατ’ άρθρ. 151 επ. Κ.Δ.Δ. προδικαστική απόφαση προκειμένου να προσκομισθεί η οικεία έκθεση επίδοσης, διότι τούτο ανήκε στην ευχέρειά του. Τέλος, εφόσον ο ενάγων βαρύνεται δικονομικώς με την υποχρέωση να προτείνει με το δικόγραφο της αγωγής του όλα τα πραγματικά περιστατικά που συγκροτούν τη διακοπή της παραγραφής και δεδομένου ότι η παραγραφή κατά νόμον (άρθρο 52 εδ. τρίτο του ν.δ. 496/1974) λαμβάνεται υπόψη και αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο της ουσίας, η δε αυτεπάγγελτη αυτή λήψη υπόψη δεν αντίκειται στο Σύνταγμα ούτε στην ΕΣΔΑ, είναι άνευ νομικής επιρροής η δικονομική συμπεριφορά του αντιδίκου του, ήτοι του εναγόμενου ν.π.δ.δ. το οποίο κατά τη συζήτηση της αγωγής ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου της ουσίας παρέστη και δεν προέβαλε την ένσταση της παραγραφής (αντίθετη άποψη μιας Παρέδρου).
2. Η εκ παραδρομής μη έγκαιρη και μη προσήκουσα υποβολή στο διοικητικό πρωτοδικείο από τον ενάγοντα της έκθεσης επίδοσης της αγωγής στο εναγόμενο ν.π.δ.δ. δεν συνιστά δικαιολογημένη μη προβολή πραγματικού ισχυρισμού και μη προσκόμιση προς απόδειξή του, του σχετικού αποδεικτικού στοιχείου ώστε να είναι κατ’ εξαίρεση επιτρεπτή το πρώτον κατ’ έφεση κατ’ άρθρ. 96 Κ.Δ.Δ.

ΣτΕ: Δεν είναι δεκτή η προσκόμιση έκθεσης επίδοσης αγωγής σε ΝΠΔΔ στην έφεση, εάν δεν είχε υποβληθεί πρωτοδίκως