ΣτΕ: Υποχρεωτικός προληπτικός περιορισμός των προσώπων που εισέρχονται στη χώρα

ΣτΕ: Υποχρεωτικός προληπτικός περιορισμός των προσώπων που εισέρχονται στη χώρα

ΣτΕ 665/2021 Ολομ.

Περίληψη της απόφασης: Υποχρεωτικός προληπτικός περιορισμός κατ’ οίκον ή στον τόπο προσωρινής διαμονής, για επτά (7) ημέρες, των προσώπων που εισέρχονται στη χώρα από οποιοδήποτε κράτος της αλλοδαπής προς περιορισμό διασποράς του κορωνοϊού COVID-19

ΣτΕ 665/2021 Ολομ.

Πρόεδρος: Ειρ. Σαρπ

Εισηγητής: Σπ. Μαρκάτης

Με την 665/2021 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, καταργήθηκε, σύμφωνα με το άρθρο 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989, ελλείψει αντικειμένου, η δίκη επί αιτήσεως που είχε ως αίτημα την ακύρωση της κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 959/7.1.2021 με θέμα «Επιβολή των μέτρων του προσωρινού περιορισμού των χερσαίων, αεροπορικών και θαλάσσιων συνδέσεων της xώρας, της απαγόρευσης εισόδου στη xώρα των υπηκόων τρίτων κρατών, πλην των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Συμφωνίας Σένγκεν και του δειγματοληπτικού εργαστηριακού ελέγχου και προσωρινού περιορισμού προσώπων που εισέρχονται από την αλλοδαπή, προς περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19» (Β΄ 14 / 7.1.2021), κατά το μέρος που με αυτήν προβλεπόταν (άρθρο έβδομο παρ. 5 και 6)  ότι τα πρόσωπα, που εισέρχονται στη χώρα με οποιονδήποτε τρόπο και από οποιοδήποτε κράτος της αλλοδαπής, συμπεριλαμβανομένων και των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπόκεινται σε υποχρεωτικό προληπτικό περιορισμό κατ’ οίκον ή στον τόπο προσωρινής διαμονής τους για επτά (7) ημέρες και, περαιτέρω, ότι σε βάρος όσων παραβιάζουν τον ως άνω περιορισμό επιβάλλεται, υπό την επιφύλαξη των προβλεπόμενων ποινικών κυρώσεων, διοικητικό πρόστιμο πέντε χιλιάδων (5.000) ευρώ.

Με την πιο πάνω απόφαση κρίθηκε ως συμπροσβαλλόμενη, χωρίς να συντρέχει περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 32 παρ. 3 του π.δ. 18/1989, η κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 4534/21.1.2021 με το ίδιο θέμα (Β΄ 174, 21.1.2021) διάρκειας ισχύος από 22.1.2021 έως 8.2.2021, με την οποία, κατ’ ουσίαν, παρατάθηκε η ισχύς των ρυθμίσεων της προσβαλλόμενης πράξεως, μεταξύ των οποίων και της επίμαχης. 

Ειδικότερα, ως προς την κατάργηση της δίκης, έγινε δεκτό ότι ο αιτών, με την ασκηθείσα στις 11.1.2021 αίτηση, ζητούσε την ακύρωση της κανονιστικής ρυθμίσεως που έτυχε ήδη εφαρμογής στην περίπτωσή του, δηλαδή ζητούσε, κατ’ουσίαν, την ακύρωση της υποχρεώσεως περιορισμού του κατ’ οίκον, η οποία επιβλήθηκε σ’ αυτόν κατ’ εφαρμογή των οριζομένων στο άρθρο έβδομο της ρητώς προσβαλλόμενης κ.υ.α. λόγω της επιστροφής του στη χώρα από το εξωτερικό, αρχικώς, στις 8.1.2021 και, στην συνέχεια, στις 16.1.2021. Κατά τον χρόνο, όμως, συζητήσεως της υποθέσεως (5.2.2021) είχε εξαντληθεί το ρυθμιστικό περιεχόμενο της προσβαλλομένης αποφάσεως, όσον αφορά τον αιτούντα, ενόψει του ότι η βάσει αυτής –αλλά και της νεώτερης κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ.4534/21.1.2021– υποχρέωσή του να παραμείνει στην οικία του επί επταήμερο τόσο μετά την πρώτη επιστροφή του (στις 8.1.2021) όσο και μετά την δεύτερη επιστροφή του από το εξωτερικό (στις 16.1.2021) είχε ήδη παύσει να ισχύει και, συνεπώς, κατά τον χρόνο αυτό, η δίκη προς ακύρωση της ως άνω υποχρεώσεως δεν είχε πλέον αντικείμενο, δεδομένου ότι ο αιτών δεν ισχυρίσθηκε, και πολύ περισσότερο δεν απέδειξε, ότι είχε προγραμματίσει ταξίδι στο εξωτερικό, η επιστροφή από το οποίο θα ελάμβανε χώρα υπό την ισχύ της ως άνω νεώτερης κοινής υπουργικής αποφάσεως ή ότι συγκεκριμένοι προσωπικοί ή επαγγελματικοί λόγοι τον αναγκάζουν να ταξιδεύει τακτικά στο εξωτερικό και ότι, ως εκ τούτου, εξακολουθούσε να υφίσταται αντικείμενο της δίκης για την ακύρωση της νεώτερης κανονιστικής αποφάσεως προς αποτροπή της εκ νέου επιβολής σ’ αυτόν, με βάση την τελευταία αυτή απόφαση, της υποχρεώσεως του κατ’ οίκον περιορισμού.

 Περαιτέρω, κρίθηκε ότι ζήτημα συνεχίσεως της δίκης κατά το άρθρο 32 παρ. 3 του π.δ. 18/1989 δεν ετίθετο στην προκειμένη περίπτωση, εφ’ όσον η κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 4534/21.1.2021 θεωρήθηκε ως συμπροσβαλλόμενη πράξη για μόνο τον λόγο ότι παρέτεινε την ισχύ των ρυθμίσεων της κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 959/7.1.2021, κατ’ εφαρμογή των οποίων, ως εκ του χρόνου αφίξεώς του στη χώρα από το εξωτερικό, επιβλήθηκε στον αιτούντα η υποχρέωση τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου κατ’ οίκον περιορισμού, καθώς και ότι όσα ο αιτών επικαλέσθηκε προς συνέχιση της δίκης κατά το άρθρο 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989 δεν στοιχειοθετούσαν το προς τούτο απαιτούμενο, κατά την τελευταία αυτή διάταξη, ιδιαίτερο έννομο συμφέρον.

Συμβούλιο της Επικρατείας