Παραβίαση αρχής προφορικότητας και της δημοσιότητας της ποινικής δίκης.

Παραβίαση αρχής προφορικότητας και της δημοσιότητας της ποινικής δίκης.

Κατά την υπ’αρ. 31/2019 απόφαση του Ζ’ τμήματος του Αρείου Πάγου, ο αναιρεσείων καταδικάστηκε από το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών για την αξιόποινη πράξη της απάτης κατ’ εξακολούθηση άνω των 120.000 ευρώ από κοινού και κατά μόνας και τον καταδίκασε σε ποινή καθείρξεως έξι (6) ετών.

Κατά το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο,  η λήψη υπόψη από το δικαστήριο ως αποδεικτικού στοιχείου για το σχηματισμό της δικανικής κρίσης του περί της ενοχής του εκάστοτε κατηγορουμένου, εγγράφου, που δεν αναγνώσθηκε κατά τη δημόσια και προφορική συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο παραβιάζει την αρχή της προφορικότητας και δημοσιότητας της δίκης, όπως και την άσκηση του δικαιώματος του κατηγορουμένου προβλεπόμενου στο άρθρο 358 Κ.Ποιν.Δ να προβαίνει σε δηλώσεις και εξηγήσεις σχετικά με το αποδεικτικό αυτό στοιχείο , με αποτέλεσμα την απόλυτη ακυρότητα της  ακροαματικής διαδικασίας.

Ωστόσο, κατά τον ΑΠ η ακυρότητα αυτή αποτρέπεται αν το επίμαχο μη αναγνωσθέν έγγραφο αποτελεί στοιχείο του κατηγορητηρίου ή το υλικό αντικείμενο του εγκλήματος ή αν το περιεχόμενο αυτού προκύπτει από άλλα αποδεικτικά στοιχεία ή σε περίπτωση που αναφέρεται απλώς ιστορικά ή διηγηματικά στο αιτιολογικό της απόφασης, χωρίς να έχει ληφθεί αμέσως υπόψη από το δικαστήριο της ουσίας για το σχηματισμό δικανικής πεποίθησης σε σχέση με τη συνδρομή των περιστατικών που συγκροτούν την νομοτυπική υπόσταση του αδικήματος για το οποίο το δικαστήριο απεφάνθη την ενοχή του κατηγορούμενου. Με άλλα λόγια, δεν επιτρέπεται η ανάγνωση μαζί με τα άλλα αποδεικτικά έγγραφα, της κατά την προδικασία ληφθείσας απολογίας του κατηγορουμένου, ανεξάρτητα από την τυχόν προβολή ή μη αντιρρήσεων για την ανάγνωσή της, εκ μέρους του κατηγορουμένου, διότι καθ’αυτόν τον τρόπο παραβιάζεται το δικαίωμα σιωπής και η αρχή της αμεσότητας που πρέπει να διέπει την ποινική διαδικασία από την κίνηση της ποινικής δίωξης μέχρι την αμετάκλητη καταδίκη ή αθώωση αυτού.

Συγκεκριμένα, το εν λόγω δευτεροβάθμιο Δικαστήριο βάσει της παραδεκτούς επισκόπησης των πρακτικών της απόφασης του δεν προκύπτει ότι αναγνώσθηκαν, τόσο η ανακριτική απολογία της αρχικά κατηγορουμένης Α. Τ., όσο και της συγκατηγορούμενης του Π. Τ. Τις δύο ως άνω ανακριτικές απολογίες, όμως, το Δικαστήριο της ουσίας τις αξιοποίησε, στηρίζοντας σε αυτές την περί καταφάσεως της ενοχής κρίση του. Έτσι, όμως, δεν μπόρεσε ο αναιρεσείων να προβεί σε παρατηρήσεις για τα αποδεικτικά αυτά μέσα, που δεν αναγνώσθηκαν στο ακροατήριο.

Για ολόκληρη την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου μπορείτε να ανατρέξετε στον ακόλουθο σύνδεσμο.

Επιμέλεια: Ιωάννης Ε.Σπηλιώτης/Επιστημονικός Συνεργάτης e-Θέμις

Συνοπτικώς, κρίνεται αναιρετέα απόφαση Δικαστηρίου η οποία στηρίζει την περί ενοχή δικανική κρίση του σε μη αναγνωσθέν έγγραφο κατά την δημόσια και προφορική διαδικασία, καθότι παραβιάζει την αρχή της προφορικότητας και δημοσιότητας της δίκης και την άσκηση του δικαιώματος του κατηγορουμένου από το άρθρο 358 του ίδιου Κώδικα να προβαίνει σε δηλώσεις και εξηγήσεις σχετικά με το αποδεικτικό αυτό στοιχείο.