Απόφαση 162/2018 ΣτΕ ( Τμήμα Β΄): Ενεργητική νομιμοποίηση άσκησης ενδίκων μέσων και βοηθημάτων διαρκούσης της πτώχευσης .
Εν προκειμένω, κατόπιν σχετικής αίτησης η οποία εισήχθη προς συζήτηση μετά την έκδοση της υπ’ αριθμ. 3333/2015 προδικαστικής αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας, ζητείται η αναίρεση της υπ’ αριθμ. 2404/2005 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία απερρίφθη έφεση της αναιρεσείουσας εταιρείας κατά της υπ’ αριθμ. 1061/2003 αποφάσεως του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης. Με την τελευταία αυτή απόφαση είχε απορριφθεί προσφυγή, η οποία είχε ασκηθεί από τη σύνδικο πτωχεύσεως της εν λόγω εταιρείας, και στρεφόταν κατά της υπ’ αριθμ. …/12.5.2000 αρνητικής απαντήσεως του Προϊσταμένου του Περιφερειακού Ελεγκτικού Κέντρου (Π.Ε.Κ.) … επί αιτημάτων διοικητικής επίλυσης της διαφοράς που είχε διατυπώσει η εν λόγω, τελούσα σε πτώχευση, εταιρεία «σε δώδεκα προσφυγές της κατά ανάλογων, εκδοθεισών εις βάρος της, καταλογιστικών πράξεων φόρου προστιθεμένης αξίας, φόρου μισθωτών υπηρεσιών, τελών χαρτοσήμου και προστίμων Φ.Π.Α.».
Αιτιολογία της προσβαλλομένης απόφασης αποτέλεσε το γεγονός ότι εφ’ όσον η εταιρεία αυτή είχε κηρυχθεί σε πτώχευση, δεν είχε η ίδια δικαίωμα υποβολής των αιτημάτων αυτών, αλλά ο σύνδικος πτωχεύσεως, ο οποίος δεν προέβη σε υποβολή σχετικού αιτήματος, και ότι, κατόπιν αυτού, τα εν λόγω αιτήματα, υποβληθέντα από μη νομιμοποιούμενο πρόσωπο, ήταν «ανενεργά» ως προς την επίτευξη διοικητικής επιλύσεως της διαφοράς και έπρεπε να παραπεμφθούν ως προσφυγές στο δικαστήριο . Κατά της τελευταίας λοιπόν αυτής αποφάσεως ασκήθηκε η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως από την ως άνω εταιρεία, εκπροσωπούμενη νόμιμα από την οριστική σύνδικο πτωχεύσεως , με την οποία προεβλήθη ότι και η ίδια η πτωχή εταιρεία ενομιμοποιείτο στην άσκηση αιτήσεων διοικητικής επίλυσης της διαφοράς, αφ’ ενός μεν βάσει του άρθρου 26 του Κώδικα Φορολογικής Δικονομίας, ισχύοντος και μετά τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, αφ’ ετέρου δε διότι η στέρηση του πτωχού από τη σχετική νομιμοποίηση θα προσέκρουε στο Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, και, πάντως, διότι εν προκειμένω η σύνδικος δεν είχε υποβάλει σχετικές αιτήσεις κατά των φύλλων ελέγχου – αν και αυτά της είχαν κοινοποιηθεί – έτσι ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος για την πτωχευτική περιουσία.
Περαιτέρω, όπως έγινε δεκτό και με την ως άνω 3333/2015 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η ένδικη έφεση θεωρείται ότι ασκήθηκε όχι από την ίδια την πτωχεύσασα εταιρεία, αλλά από την πιο πάνω σύνδικο της πτωχεύσεως, η οποία και ενομιμοποιούτο προς τούτο, τόσο από την άποψη του πτωχευτικού δικαίου όσο και κατά το άρθρο 93 παρ. 1 του Κ.Δ.Δ., ως ηττηθείς πρωτοδίκως διάδικος. Συνεπώς, έσφαλε το διοικητικό εφετείο που έκρινε αντιθέτως. Για το λόγο δε αυτό, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι η προσβαλλομένη απόφαση πρέπει να αναιρεθεί, και λόγω του ότι απαιτείται διευκρίνιση ως προς το πραγματικό, πρέπει να παραπεμφθεί στο ίδιο δικαστήριο.
Επιμέλεια: Αγγελική Μπουρσινού/Επιστημονική Συνεργάτης e-Θέμις
Σύνδικος πτώχευσης καλείται το πρόσωπο που διορίζεται από το δικαστήριο σε περίπτωση πτώχευσης οφειλέτη και έχει ως καθήκον να διαχειρισθεί την πτωχευτική διαδικασία.
Source/ Author:www.ethemis.gr
