Παραβίαση της υποχρέωσης για διατροφή (ΠΚ 358)

Παραβίαση της υποχρέωσης για διατροφή (ΠΚ 358)

Στην υπ’ αριθμ. 90/2018 απόφαση του Αρείου Πάγου τέθηκε υπό εξέταση το ζήτημα της θεμελίωσης του αδικήματος της παραβίασης της υποχρέωσης για διατροφή (ΠΚ 358).

Συγκεκριμένα, ο αναιρεσειών Π. Μ. κηρύχθηκε ένοχος για την καταστρατήγηση της διατροφικής του υποχρέωσης (ΠΚ 358) κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση με την υπ’ αριθμ. 22653/2017 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών (δικάσαντος κατ’ έφεση). Σε μία περαιτέρω επισκόπηση, το Πλημμελειοδικείο, προκειμένου να στηρίξει την απόφασή του, δέχθηκε ότι αφενός οι εγκαλούσες θυγατέρες του αποδεδειγμένα υπέστησαν στερήσεις βάσει των ανωμοτί καταθέσεών τους και της ένορκης κατάθεσης της πρώην συζύγου του, ενώ μάλιστα, δε διέθεταν τους οικονομικούς πόρους προς ικανοποίηση των αναγκών της ζωής τους, με αποτέλεσμα να εξαναγκασθούν στην αποδοχή της βοήθειας άλλων. Αφετέρου, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, η πλήρωση της υποκειμενικής υπόστασης του αδικήματος (δηλαδή της κακοβουλίας και του δόλου του αναιρεσειόντα) βασίζεται στο γεγονός ότι λόγω της μακροχρόνιας επαγγελματικής του πορείας ως οδοντίατρος, ο Π. Μ. είχε την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθεί στις αναγνωρισμένες με την υπ’ αριθμ. 91/2011 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Βόλου υποχρεώσεις του απέναντι στις θυγατέρες του σχετικά με τη διατροφή για το διάστημα από το Δεκέμβριο του 2011 έως τον Φεβρουάριο του 2013.

Ωστόσο, το ΣΤ’ τμήμα του Αρείου Πάγου προέβη στην αναίρεση της προσβαλλόμενης απόφασης λόγω έλλειψης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, όπως προκύπτει από την παράλειψη αναφοράς στα πραγματικά περιστατικά, τα οποία προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία. καθώς και των νομικών σκέψεων για την υπαγωγή των περιστατικών αυτών στις εφαρμοσθείσες διατάξεις. Επεξηγηματικά, παρατηρείται ότι το Πλημμελειοδικείο αρκέστηκε σε μια αόριστη αναφορά της επαγγελματικής του ιδιότητας του αναιρεσειόντος προς απόδειξη της οικονομικής δεινότητάς του να εκπληρώσει τις διατροφικές του ικανότητες, δίχως να επικαλείται περιστατικά που πράγματι τη θεμελιώνουν. Εξίσου απροσδιόριστη κρίθηκε η μνεία των γεγονότων που αποδεικνύουν την κακοβουλία και κακεντρέχεια του αναιρεσειόντος, καθώς και η στέρηση που βίωσαν οι εγκαλούσες ή η συνδρομή που έλαβαν εκ μέρους τρίτων.

Για ολόκληρη την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου μπορείτε να ανατρέξετε στον ακόλουθο σύνδεσμο.

Επιμέλεια: Λυδία Παπαγιαννοπούλου / Επιστημονική Συνεργάτης e-Θέμις

Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι η παραβίαση της διατροφικής υποχρέωσης θεμελιώνεται στη νόμιμη υποχρέωση για διατροφή, αναγνωρισμένη με οριστική δικαστική απόφαση, την οποία παραβαίνει με κακοβουλία ο υπόχρεος, με συνέπεια τις στερήσεις των δικαιούχων ή ακόμα και την ανάγκη βοήθειας από τρίτους, ενώ παράλληλα απαιτείται δόλος οποιουδήποτε βαθμού.