Αυτοτελής ισχυρισμός περί πραγματικής πλάνης
Ο Άρειος Πάγος με την υπ’ αριθμ. 77/2018 απόφασή του υπογράμμισε την αναγκαιότητα συνδρομής ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας του αυτοτελούς ισχυρισμού περί πραγματικής πλάνης.
Επεξηγηματικά, στην υπ’ αριθμ. 113/2017 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου (Πλημ/των) Θράκης, δικάσαν μετ’ αναίρεση σε δεύτερο βαθμό, οι αναιρεσειόντες Ν. Π. και Γ. Κ. κηρύχθηκαν ένοχοι για το αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο με το ελαφρυντικό του άρθρου 84 παρ. 2 β’ ΠΚ κατ’ εξακολούθηση, αποδεχόμενο στο σκεπτικό του κατόπιν συνεκτίμησης και αξιολόγησης των αποδεικτικών μέσων ότι όφειλαν ποσό ανερχόμενο σε 288.231,13 ευρώ στο Δημόσιο. Οι αναιρεσειόντες προέβαλαν τον αυτοτελή ισχυρισμό περί συνδρομής στο πρόσωπό τους πραγματικής πλάνης, καθότι ορισμένα από τα χρέη που επαναβεβαίωσε η Χ1 Δ.Ο.Υ. (μετά από ακύρωση των προσωρινών φύλλων ελέγχου της Χ2 Δ.Ο.Υ. εξαιτίας αναρμοδιότητάς της), είναι διαγραφέντα επειδή είχαν ήδη εξοφληθεί από την ανώνυμη εταιρία και έτσι, ευλόγως, κατά την κοινή λογική του μέσου συνετού ανθρώπου, οι Ν. Π. και Γ. Κ. διατηρούσαν την πεποίθηση απαλλαγής τους από την υποχρέωση εκ νέου καταβολής των συγκεκριμένων χρηματικών ποσών. Το Εφετείο έκρινε αβάσιμο τον ισχυρισμό αυτό με την αιτιολογία ότι τα προαναφερόμενα καταβληθέντα χρέη είχαν συμψηφιστεί με υφιστάμενες απαιτήσεις του Δημοσίου σε βάρος της εταιρίας από Φ.Π.Α., γεγονός το οποίο αποδεδειγμένα - κατά την κρίση του Δικαστηρίου- είχαν πλήρη γνώση οι αναιρεσειόντες.
Μολαταύτα, ο Άρειος Πάγος κατέληξε στο ότι η απόρριψη του ανωτέρου αυτοτελούς ισχυρισμού δε θεμελιώθηκε στην απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Όπως παρατηρεί, αφενός δε λήφθηκε υπόψη το σύνολο του περιεχομένου του εγγράφου που το Εφετείο επικαλείται για τη γνώση των αναιρεσειόντων. Αφετέρου, το σκεπτικό και η αιτιολογία παρέμεινε ίδια με την αντίστοιχη της αναιρεθείσας υπ’ αριθμ. 475/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θράκης, ενώ η μόνη πρόσθετη σκέψη κατά την οποία η υπ’ αριθμ. 396/2012 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Καβάλας (με την οποία αθωώθηκαν οι Ν. Π. και Γ. Κ. για δύο επιμέρους πράξεις μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο) συνιστά περαιτέρω απόδειξη του στοιχείου της γνώσης των αναιρεσειόντων, στην πραγματικότητα δεν ενισχύει καθόλου την ύπαρξη πλήρους γνώσης τους. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το ΣΤ’ τμήμα του Άρειου Πάγου αποφάσισε την αναίρεση της προσβαλλόμενης απόφασης.
Για ολόκληρη την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου μπορείτε να ανατρέξετε στον ακόλουθο σύνδεσμο.
Επιμέλεια: Λυδία Παπαγιαννοπούλου / Επιστημονική Συνεργάτης e-Θέμις
Εν κατακλείδι, κρίνεται απαραίτητη η υποχρέωση ύπαρξης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας τόσο ως προς την κατηγορία όσο και ως προς τους αυτοτελείς ισχυρισμούς.
Source/ Author: areiospagos.gr | Download pdf
