Επιβολή ποινής λόγω έλλειψης μόνιμης διαμονής

Επιβολή ποινής λόγω έλλειψης μόνιμης διαμονής

Ο προσφεύγων κρίθηκε ένοχος για την τέλεση σωματικής βλάβης εις βάρος αστυνομικού, ενώ ήταν σε κατάσταση μέθης, και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης ενός έτους. Κατά της απόφασης ο αιτών άσκησε έφεση, ισχυριζόμενος πως υπέστη διάκριση με την απόφαση του δικαστηρίου και συγκεκριμένα με την άρνηση αυτού να επιβάλει ποινή μη στερητική της ελευθερίας, λόγω του γεγονότος ότι ο προσφεύγων δεν είχε μόνιμη κατοικία στη Μόσχα ή στην ευρύτερη περιοχή. 

Αρχικά, το Δικαστήριο επισήμανε πως το ζήτημα της επιβολής της κατάλληλης για την περίπτωση ποινής, βρίσκεται, επί της αρχής, εκτός του πεδίου εφαρμογής της ΕΣΔΑ. Ωστόσο, τίθεται θέμα παραβίασης στην περίπτωση που μία καταδικαστική απόφαση συνιστά διάκριση προς τους παραβάτες, με βάση το φύλο ή την ηλικία. Εν προκειμένω, το Δικαστήριο διαπίστωσε αρχικά πως το αρμόδιο δικαστήριο δεν δικαιολόγησε με ποιο τρόπο ασκεί επιρροή το γεγονός πως ο προσφεύγων δεν είχε μόνιμη κατοικία στη λήψη της απόφασης περί φυλάκισης, δεδομένου ότι η περιοχή της Μόσχας ήταν ο τόπος τέλεσης του εγκλήματος και όχι ο τόπος συνήθους διαμονής του προσφεύγοντος. Κατ’ επέκταση, το αρμόδιο δικαστήριο δεν δικαιολόγησε το λόγο για τον οποίο το προνόμιο της μη στερητικής της ελευθερίας ποινής έπρεπε να εξαρτάται από την ικανότητα του προσφεύγοντος να έχει μόνιμη κατοικία εκτός της περιφέρειας καταγωγής του και κοντά στον τόπο όπου είχε καταδικαστεί. Συνεπώς, δεν αποδείχθηκε ότι η διαφορετική μεταχείριση, μέσω της επιβολής της επίμαχης ποινής, επιδίωκε θεμιτό σκοπό ή είχε αντικειμενική και εύλογη αιτιολόγηση, και για τον λόγο αυτό το Δικαστήριο έκρινε πως υπήρξε παραβίαση του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 5. 

Επιμέλεια: Γεωργία Αρχοντή / Επιστημονική Συνεργάτης e-Θέμις

Για τη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μπορείτε να ανατρέξετε στον ακόλουθο σύνδεσμο.

Το αρμόδιο δικαστήριο δεν δικαιολόγησε το λόγο για τον οποίο το προνόμιο της μη στερητικής της ελευθερίας ποινής έπρεπε να εξαρτάται από την ικανότητα του προσφεύγοντος να έχει μόνιμη κατοικία εκτός της περιφέρειας καταγωγής του και κοντά στον τόπο όπου είχε καταδικαστεί.