Μέτρο «rebate» επί οφειλών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. προς ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών υγείας - Απόφαση 30/2017 Δ' Τμήμα 7μ. ΣτΕ

Μέτρο «rebate» επί οφειλών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. προς ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών υγείας - Απόφαση 30/2017 Δ' Τμήμα 7μ. ΣτΕ

Λόγω παρατάσεως της οξείας δημοσιονομικής κρίσεως, την οποία κατά τα κοινώς γνωστά αντιμετωπίζει το Ελληνικό Κράτος από το έτος 2010 θεσπίσθηκαν με το άρθρο 100 παρ. 1 έως 5 και 7 του ν. 4172/2013 μέτρα για τη συγκράτηση της δαπάνης για τις διαγνωστικές εξετάσεις τη νοσηλεία και τις φυσικοθεραπείες των ασφαλισμένων του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., που παρέχονται από ιδιωτικές (ατομικές, εταιρικές κ.ά.) επιχειρήσεις, εντός των ορίων των προϋπολογισμών του Οργανισμού των ετών 2013-2015. Με τα μέτρα αυτά, στα οποία περιλαμβάνεται το επίμαχο μέτρο της «επιστροφής» (“rebate”) κλιμακούμενου ποσοστού επί των οφειλών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. προς ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών υγείας, ο νομοθέτης, προς αντιμετώπιση της κατά τα ανωτέρω κρίσεως, ήτοι για λόγο δημοσίου και όχι απλώς ταμειακού συμφέροντος, περιόρισε την δικαιοπρακτική ελευθερία των εν λόγω επιχειρήσεων, αλλά δεν επέβαλε την παροχή των υπηρεσιών τους στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. με όρους αμοιβής που οι ίδιες δεν αποδέχονται, όπως αβασίμως προβάλλεται. Τούτο, διότι οι επιχειρήσεις, οι οποίες δεν ήσαν συμβεβλημένες με τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. κατά τον χρόνο δημοσιεύσεως του ν. 4172/2013 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (23.7.2013), δύνανται είτε να μη συμβληθούν με τον Οργανισμό μέχρι τη λήξη του χρόνου ισχύος των μέτρων (31.12.2015) είτε να συμβληθούν αναλαμβάνοντας τον επιχειρηματικό κίνδυνο που τα μέτρα αυτά συνεπάγονται.

Οι δε επιχειρήσεις, οι οποίες ήσαν συμβεβλημένες με τον Οργανισμό κατά τον ως άνω χρόνο (23.7.2013), εάν δεν αποδέχονται τα μέτρα, δύνανται να επικαλεσθούν την θέσπισή τους για να λύσουν τις συμβάσεις τους με καταγγελία, διότι η δυνατότητα αυτή, η οποία δεν αποκλείσθηκε με ειδική διάταξη του νομοθέτη, ευρίσκει νόμιμο έρεισμα στις γενικές αρχές του δικαίου των συμβάσεων. Στην περίπτωση αυτή θα τεθεί ζήτημα περιορισμού των χρηματικών απαιτήσεων των ως άνω επιχειρήσεων για την παροχή των υπηρεσιών τους από την έναρξη ισχύος των μέτρων μέχρι τη λύση των συμβάσεών τους. Τούτο, όμως, δεν καθιστά τα μέτρα, μεταξύ των οποίων και το επίμαχο, απρόσφορα ή μη αναγκαία και μάλιστα προδήλως, ώστε να κριθεί αντισυνταγματική η θέσπισή τους υπό τις δεδομένες συνθήκες οξείας δημοσιονομικής κρίσεως. Άλλωστε, λόγω της οξύτητας της δημοσιονομικής κρίσεως, ο νομοθέτης δεν περιορίσθηκε στη λήψη μέτρων για τη συγκράτηση των δαπανών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. για την παροχή νοσηλείας και λοιπών υπηρεσιών υγείας στους ασφαλισμένους του από ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπως αβασίμως προβάλλεται, αλλά έλαβε ανάλογα, συνταγματικώς επιτρεπτά, μέτρα και για τη συγκράτηση της αντίστοιχης φαρμακευτικής δαπάνης (βλ. ΣτΕ 2439, 3449/2015).

Το μέτρο αυτό έχει χαρακτήρα περιορισμού των χρηματικών απαιτήσεων των εν λόγω επιχειρήσεων κατά του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. και όχι φόρου ή κοινωνικής εισφοράς ως πόρου του Οργανισμού.