ΕφΠατρών 124/2017 : Στο 2% επί της αξίας του αντικειμένου της αγωγής η αμοιβή του δικηγόρου του εναγομένου

ΕφΠατρών 124/2017 : Στο 2% επί της αξίας του αντικειμένου της αγωγής η αμοιβή του δικηγόρου του εναγομένου

Με απόφαση του, το Μονομελές Εφετείο Πατρών στην δικάσιμο της 20ης Μαρτίου 2017, με την υπ’ αρ. 124/2017 απόφαση, σε διαφορά ανάμεσα σε δικηγόρο και τον εντολέα του, κατά την οποία ο δικηγόρος συνέταξε και κατέθεσε υπόμνημα προς απόκρουση αγωγής αποζημίωσης σε βάρος του πελάτη του, και μεταξύ των οποίων δεν είχε καταρτισθεί έγγραφη συμφωνία, το εναγόμενο όμως αρνείται να του καταβάλει την ελάχιστη νόμιμη αμοιβή του, το Δικαστήριο έκρινε ότι, ελλείψει έγγραφης σύμφωνίας, εφόσον ο δικηγόρος σε κάθε περίπτωση, ως αποδείχθηκε, πραγματοποίησε τη δικηγορική υπηρεσία που του ανατέθηκε δικαιούται να αξιώνει και να λάβει αμοιβή ανάλογη με αυτή που προβλέπεται για τη σύνταξη προτάσεων από εναγόμενο, κατά τα άρθρα 107 παρ. 1 και 100 παρ. 1 σε συνδυασμό προς το άρθρο 155 εδάφιο β’ του Κώδικα περί Δικηγόρων (ΝΔ 3026/1954) και η οποία ανέρχεται σε ποσοστό 2% επί του αιτουμένου με την ανωτέρω αγωγή χρηματικού ποσού.

Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, με την υπ’ αριθ. 42/23-12-2005 απόφαση του Δ.Σ. του εναγόμενου Ν.Π.Δ.Δ. με την επωνυμία «ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΑΘΑΗΣΕΩΣ ΔΗΜΟΥ ΠΥΡΓΟΥ», το τελευταίο ανέθεσε στον εδώ ενάγοντα δικηγόρο, την ενώπιον του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Πύργου εκπροσώπηση του με την ιδιότητα του ως δικηγόρου και τη σύνταξη και κατάθεση υπομνήματος προς απόκρουση αγωγής αποζημίωσης σε βάρος του εν λόγω Ν.Π.Δ.Δ. και σε βάρος του Δήμου Πύργου, με αντικείμενο διαφοράς αξίας 1.767.350,00€. Μεταξύ αυτού και του δικηγόρου καταρτίστηκε σύμβαση με την οποία συμφωνήθηκε ότι η αμοιβή του ανέρχεται στο ποσό που καθορίζεται ως ελάχιστη νόμιμη αμοιβή για τον δικηγόρο του εναγόμενου με βάση τον Κώδικα περί Δικηγόρων και την 3η γενική συνεδρίαση της 31ης-01-2002 της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Ο ανωτέρω δικηγόρος, λοιπόν, σε εκτέλεση της άνω εντολής παραστάθηκε και κατέθεσε υπόμνημα ενώπιον του προαναφερόμενου Δικαστηρίου κατά τη δικάσιμο της 19ης-01-2006, το εδώ εναγόμενο όμως Ν.Π.Δ.Δ. αρνείται να του καταβάλει την ελάχιστη νόμιμη αμοιβή του, η οποία ανέρχεται, με βάση τις διατάξεις του ως άνω Κώδικα, στο ποσό των 35.347,00€, ήτοι σε ποσοστό 2% επί του αντικειμένου της αγωγής, καθώς και ποσό των 8.129,816, που αναλογεί σε ΦΠΑ 23% επί του ως άνω ποσού. Η απαίτηση του κατέστη ληξιπρόθεσμη στις 24-01-2006, οπότε κατέθεσε το υπόμνημα στο ως άνω δικαστήριο. Κατόπιν των ανωτέρω, ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ηλείας, ο δικηγόρος-ενάγων ζήτησε να υποχρεωθεί το εναγόμενο-Ν.Π.Δ.Δ., με απόφαση προσωρινά εκτελεστή, να του καταβάλει κυρίως από τη σύμβαση επικουρικά από τις διατάξεις του Κώδικα περί Δικηγόρων το συνολικό ποσό των 43.476,81€, με το νόμιμο τόκο ως προς το ποσό των 35.347,006 από 24-01-2006 άλλως από την επίδοση της αγωγής και ως προς το ποσό των 8.129,816 από την επίδοση της αγωγής και  μέχρι την πλήρη  και ολοσχερή  εξόφληση τους. Παραταύτα, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση του αφού απέρριψε ως μη νόμιμο το παρεπόμενο αίτημα της αγωγής περί τοκογονίας από 24-01-2006, δέχθηκε αυτή εν μέρει ως βάσιμη στην ουσία και υποχρέωσε το εναγόμενο να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των 5.052,006, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση.

Κατά της ανωτέρω απόφασης, ο ενάγων-εκκαλών δικηγόρος με την έφεσή του ενώπιον του Μονομελούς Εφετείου Πατρών αιτήθηκε την εξαφάνιση της εκκαλουμένης κατά το μέρος που απέρριψε την αγωγή του και την παραδοχή αυτής στο σύνολο της.

Το Δικαστήριο, παρά την έλλειψη έγγραφης σύμβασης μεταξύ του δικηγόρου και του εντολέα του, έκρινε ότι : «Ο ενάγων ισχυρίζεται ότι μεταξύ αυτού και του αρχικά εναγομένου καταρτίστηκε σύμβαση παροχής δικηγορικών υπηρεσιών, με την οποία συμφωνήθηκε ότι η αμοιβή του θα ανέρχεται στο ποσό που καθορίζεται ως ελαχίστη νόμιμη αμοιβή για το δικηγόρο του εναγομένου με βάση τα άρθρα 95, 107, 100 και 105 του Κώδικα περί Δικηγόρων και ως τέτοια σύμβαση επικαλείται την υπ’ αριθ. 42/2005 απόφαση του Δ.Σ. του τελευταίου. Η τελευταία όμως δεν συνιστά έγγραφη σύμβαση καταρτισθείσα μεταξύ αυτού και του αρχικού εναγομένου, όπως αβάσιμα ισχυρίζεται αυτός. Μεταξύ των προαναφερόμενων δεν συνήφθη έγγραφη σύμβαση που να καθορίζει την αμοιβή του ενάγοντος, αλλά όμως η έλλειψη τέτοιας συμφωνίας σε κάθε περίπτωση, εφόσον ο ενάγων, ως αποδείχθηκε, πραγματοποίησε τη δικηγορική υπηρεσία που του ανατέθηκε δικαιούται να αξιώνει και να λάβει αμοιβή ανάλογη με αυτή που προβλέπεται για τη σύνταξη προτάσεων από εναγόμενο, κατά τα άρθρα 107 παρ. 1 και 100 παρ. 1 σε συνδυασμό προς το άρθρο 155 εδάφιο β’ του Κώδικα περί Δικηγόρων (ΝΔ 3026/1954) και η οποία ανέρχεται σε ποσοστό 2% επί του αιτουμένου με την ανωτέρω αγωγή χρηματικού ποσού, ήτοι σε ποσό 35.347,00 (1.767.350,006 Χ 2%) ευρώ. Ο ισχυρισμός του εναγομένου ότι η ως άνω απόφαση του Δ.Σ. είναι ανυπόστατη και δεν παράγει έννομα αποτελέσματα ως προς τον καθορισμό της αμοιβής του ενάγοντος, γιατί δεν υπάρχει εισήγηση, δεν γίνεται αναφορά σ’ αυτή αν έγινε ψηφοφορία, αν λήφθηκε η απόφαση ομόφωνα ή κατά πλειοψηφία και δεν φέρει τις υπογραφές μελών, αλυσιτελώς προβάλλεται, εφόσον ο ενάγων δικαιούται αμοιβής ως προβλέπεται στον Κώδικα περί Δικηγόρων και χωρίς την ύπαρξη έγγραφης συμφωνίας.»

Το Δικαστήριο επεσήμανε επίσης ότι σε περίπτωση περιορισμού εκ μέρους των εναγόντων του αιτήματος σε εν μέρει καταψηφιστικό και εν μέρει αναγνωριστικό για τον υπολογισμό της δικηγορικής αμοιβής λαμβάνεται υπόψη το μετά τον περιορισμό του αιτήματος της αγωγής ποσό, ενώ για το πότε δε, είναι απαιτητός  ο φόρος προστιθέμενης αξίας, την καταβολή του οποίου ο δικηγόρος έχει δικαίωμα να αιτηθεί από το εναγόμενο έκρινε ότι : «Σύμφωνα δε με τη διάταξη του άρθρου 16 παρ. 2 περ. α’ του Ν. 2859/2000 “Κώδικας Φ.Π.Α.”, που ίσχυε κατά το χρόνο που ο ενάγων παρέσχε την υπηρεσία του, υπήρχε φορολογική υποχρέωση και ο φόρος ήταν απαιτητός από το Δημόσιο κατά το χρόνο έκδοσης της απόδειξης. Επομένως, εφόσον αυτός ακόμη δεν έχει λάβει την αμοιβή του δικαιούται για την ως άνω αιτία το ποσό των 2.300,00 (10.000,006 Χ 23%) ευρώ. Το ποσό αυτό υποχρεούται να καταβάλει το εναγόμενο  με το νόμιμο τόκο από την ημέρα εκδόσεως από τον ενάγοντα της σχετικής απόδειξης παροχής υπηρεσιών και παραδόσεως αυτής στο εναγόμενο μέχρι την πλήρη εξόφληση και όχι από της επιδόσεως της αγωγής … διότι η ως άνω έναρξη τοκοδοσίας προσκρούει στο σκοπό των προαναφερόμενων διατάξεων, που είναι η διασφάλιση της απόδοσης του φόρου προστιθέμενης αξίας στο Δημόσιο από την έκδοση από τον προαναφερόμενο της σχετικής απόδειξης και παράδοσης της στο εναγόμενο.»

Για ολόκληρη την απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Πατρών μπορείτε να ανατρέξετε στον ακόλουθο σύνδεσμο.

«... αλλά όμως η έλλειψη τέτοιας συμφωνίας σε κάθε περίπτωση, εφόσον ο ενάγων, ως αποδείχθηκε, πραγματοποίησε τη δικηγορική υπηρεσία που του ανατέθηκε δικαιούται να αξιώνει και να λάβει αμοιβή ανάλογη με αυτή που προβλέπεται για τη σύνταξη προτάσεων από εναγόμενο, κατά τα άρθρα 107 παρ. 1 και 100 παρ. 1 σε συνδυασμό προς το άρθρο 155 εδάφιο β' του Κώδικα περί Δικηγόρων (ΝΔ 3026/1954) και η οποία ανέρχεται σε ποσοστό 2% επί του αιτουμένου με την ανωτέρω αγωγή χρηματικού ποσού ...»